เราทุกคนล้วนเคยเป็นเด็กใหม่กันมาแล้วทั้งนั้น แม้จะเรียนจบและเข้าทำงานแล้วเราก็ยังคงเป็น ‘เด็กใหม่’ อยู่ ซึ่งการเป็นเด็กใหม่ที่เพิ่งจบออกมาจากมหาวิทยาลัยแล้วเข้าทำงานเลยนี่แหละทำให้หลายคนเจอประสบการณ์เด๋อๆ เขินๆ มาแล้ว แม้จะพยาย้ามพยายามบอกตัวเองแล้วว่าอย่าปล่อยไก่เว้ย อย่าาาาา แต่สุดท้าย เด็กใหม่อย่างเราก็เผลอปล่อยความเด๋อใส่พี่ๆ ที่ออฟฟิศทุกทีสินะ เราได้รวบรวมประสบการณ์ความเด๋อของพนักงานใหม่ทั้งหลายมาตีแผ่ ดูแล้วคุณจะต้องอุทานว่า “ต๊าย เด๋อโน๊ะ…แต่เราก็เคยเป็นนี่หว่า” แน่ๆ อ่ะ ความเด๋อมีอะไรบ้าง มาดูกัน จำชื่อคนผิดคือสกิลพื้นฐานของเด็กใหม่ ความเด๋อระดับเบสิคของเด็กใหม่คือการจำชื่อคนในออฟฟิศผิด ตอนที่พี่ๆ พาแนะนำเด็กใหม่จะไหว้กราดสวัสดีค่ะ สวัสดีค่ะ สวัสดีค่ะ แต่พอการแนะนำตัวจบปุ๊บ! ลืมชื่อทุกคนทันที… พี่กราฟิกคนเมื่อกี้ชื่ออะไรนะแบงก์หรือเปล่าแล้วพี่ผู้ช่วย MD คนนั้นล่ะชื่ออะไรวะนัต แนน แนท หรือโน๊ะวะ แล้วคนที่เป็นพี่เลี้ยงเรานี่ชื่อเมย์ย้อย หรือเมย์ยุ่ยล่ะ โว๊ะ! จำไม่ได้อ่ะ พอจำไม่ได้ปุ๊บ ก็ดันเผลอไปเรียกพี่ๆ เขาด้วยชื่อเล่นที่ผิดไปอี๊ก! กว่าจำชื่อได้หมดต้องเจอความเด๋อไปกี่รอบ เรียกชือ่พี่เขาผิดไปกี่ครั้งล่ะ นอบน้อมเจอใครไหว้หมด เด็กใหม่ถูกปลูกฝังมาให้มือไม้อ่อน เจอใครเราน้อบน้อมต้องไหว้ให้หมดเพราะเราเป็นเด็กใหม่ มาถึงไหว้ตั้งแต่หน้าประตูเลย สวัสดีค่ะพี่ยาม สวัสดีค่ะพี่แม่บ้าน สวัสดีค่ะพี่แผนกข้างๆ สวัสดีพี่แผนกข้างๆ อีกคน สวัสดีพี่ๆ ในแผนกเรา สวัสดีพี่เลี้ยงเรา สวัสดีเด็กฝึกงาน สวัสดีลูกค้า สวัสดีคอมพิวเตอร์ของเรา สวัสดีต้นไม้ในออฟฟิศ สวัสดีแมวที่หลงเข้ามา สวัสดีหมาที่ออฟฟิศเลี้ยงไว้ สวัสดีเมียเจ้านาย สวัสดีลูกเจ้านาย สวัสดีทุ…พอแล้ว! มือหรือเต้าหู้เนี้ย อ่อนจัง! ส่งข้อความส่วนตัวเข้าไลน์กรุ๊ปบริษัท บางทีความเป็นเด็กใหม่ที่มาเจอโลกของการทำงานเลยอาจจะปรับตัวไม่ถูก โดยเฉพาะการใช้ไลน์กรุ๊ปของออฟฟิศที่มีอะไรบางอย่างบังคับไม่ให้เราเด๋อใส่ แต่เชื่อเถอะว่าต้องมีสักครั้งที่เด็กใหม่เผลอส่งข้อความลงไปในไลน์กรุ๊ปออฟฟิศ และอาขเปลี่ยนชีวิตเราไปคลอดกาล สมมติสถานการณ์คือทุกคนที่กำลังคุยเรื่องงานอย่างบ้าคลั่ง จู่ๆ เราโผล่มาส่งคลิปวิดีโอตัวสล็อตกำลังข้ามถนนอย่างช้าช้าาาาาา พร้อมพิมพ์ข้อความเรียกเพื่อนมาดูว่า “มึงๆ มาดูนี่ดิ ตลกจังเลย สล๊อตหน้าเหมือนพี่ที่ออฟฟิศกูเลยอ่ะ 555” …เรียบร้อยสิครับ โชคดีที่ไลน์เดี๋ยวนี้มี Unsend ข้อความที่เรานิ้วลั่น แต่คิดเหรอว่าจะไม่มีพี่ๆ คนไหนในกรุ๊ปเห็นข้อความเด๋อๆ ของเรา ทำสนิทกับ CEO โดยไม่รู้ว่านั่นน่ะ CEO เดี่ยวนี้ออฟฟิศหลายแห่งผู้บริหารกับพนักงานอายุไล่เรี่ยกันหน้าก็เด็กลงทุกวัน แล้วเราก็จำไม่ได้ด้วยว่าใครกันที่เป็น CEO เพราะลำพังแค่จำหน้าคนในแผนกนี่ก็ยากแล้วนะ ต้องมาจำใครเพิ่มอีกเนี้ย! เด็กใหม่บางคนก็ยังไม่รู้เลยว่าพี่ที่เดินผ่านไปมาทุกวัน ยกมือทักทายเราก่อนทุกครั้งนั่นล่ะ CEO แต่เผลอไปนึกว่าเป็นพนักงานใหม่เหมือนกัน หรือคิดว่าเขาเป็นพนักงานทั่วไปเลยปล่อยไก่เด๋อด๋า แซวเล่นไปตามประสาเด็กใหม่นิสัยเฟรนด์ลี่ มารู้อีกที…ฉิบหายละ นั่นคนจ่ายเงินเดือนเรานี่หว่า แย่แล้ววววว ไปติดต่อคนข้ามแผนกแต่ไม่รู้ว่าเขาคือคนไหน บางทีเด็กใหม่อย่างเราต้องโดนไหว้วานให้ไปติดต่อพี่ที่แผนกอื่นบ้าง เช่น “น้องเมย์ครับ เอาเอกสารชุดนี้ไปให้พี่วิชัย ทีนะบอกเขาเซ็นแทนพี่วิลักษณ์ ได้เลย เสร็จแล้วแวะไปหาพี่วินัย บอกว่าพี่วิชิต นัดประชุมวันนี้กับพี่วิสุทธิ์ แล้วกลับมาหาพี่วิชัย อีกทีเอาเอกสารไปให้พี่วิสิทธิ์ ไม่งงใช่ไหม….” ด้วยความที่ไม่อยากทำให้รุ่นพี่ผิดหวัง เด็กใหม่ก็พยักหน้าว่า “ค่ะ…ไม่งง” แต่จริงอึ้งตั้งแต่พี่วิชัยแล้วว่าเขาคือใครอ่ะ หน้าตาเป็นยังไงกูเกิ้ลหาก็ไม่เจอ แง~~~ คิดว่าเขายิ้มให้…แต่ไม่ได้ยิ้มให้เรา อีกหนึ่งความเด๋อเบอร์ใหญ่ของเด็กใหม่คือการทักทายคนในออฟิศ ช่วงที่เข้ามาใหม่ๆ เด็กใหม่จะก้มหน้าก้มตา พยายามไม่สบตาใคร แต่ตอนหลังก็ต้องสร้างความสัมพันธ์อันดี ยิ้มทักกับพี่ๆ ทุกคน ซึ่งความเด๋อที่เด็กใหม่เจอคือรุ่นพี่ยิ้มทักมาก็จริง แต่เขาไม่ได้ทักเรา เขาทักเพื่อนเขาที่อยู่ข้างหลังเว้ยยยยยย เด๋อเลย ไม่กล้ากลับก่อนพี่ๆ ในออฟฟิศ เด็กใหม่จะมีความเกรงใจพี่ๆ เรื่องเวลาเลิกงาน หลายคนมีความกังวลว่าเราจะกลับบ้านเลยได้ไหม แม้งานจะเลิกแล้ว งานก็ทำเสร็จแล้ว แต่พี่ๆ ยังไม่กลับกันเลย เรากลับไปก่อนจะน่าเกียจไหม พี่จะว่าเราไม่ทุ่มเทกับงานหรือเปล่า บลา บลา บลา คิดวนไปเวียนมาอยู่กับตัวเอง รู้ตัวอีกทีอ้าว…พี่เขากลับไปตั้งแต่หนึ่งทุ่มแล้ว ทิ้งเด็กใหม่นั่งเด๋อด๋าปิดออฟฟิศอยู่คนเดียว โธ่…เศร้า
